"Beata od Lekcji Śpiewania"

Dotychczas, poprzez swoją działalność medialną, zajmowała się życiem innych. Szukała prawdy o ludziach Polski i Polonii. Opisywała ich pasje, talenty. Zgłębiała też historie ich losów. Dla siebie i dla INNYCH. Tym razem,  za sprawą serii "Ludzie z pasją", sięga do własnego życia i opowiada o realizacji swojego marzenia.

                                                                             Z Beatą Kaczmarczyk
                                       rozmawia Anna Jakubek 

   - Co prawda umówiłyśmy się na rozmowę o cyklu Polonijnych Lekcji Śpiewania, ale ponieważ w tym roku obchodzisz 15. lecie pracy w Polskim Expressie -  muszę, tak z babskiej ciekawości, zapytać o początek Twojej przygody z polonijnym dziennikarstwem...

 -  Tak, to prawda. Ale lepiej późno niż wcale...(śmiech). Na moment realizacji tego marzenia przyszło mi czekać aż 6 lat. Pierwsza Polonijna Lekcja Śpiewania miała miejsce 10 września 2017 roku. Różne były tego powody. Jednym z głównych był jednak ten, że po powrocie do Connecticut, dzieląc się tym pomysłem z innymi, najczęściej słyszałam, że to się TUTAJ nie może udać...Do jakiegoś momentu brakowało mi po prostu siły przebicia...

    

    

    

   

   - Na szczęście tylko do jakiegoś...(śmiech) 

   -  Hmm, ponieważ znamy się od dawna, teraz właśnie przyszło mi do głowy, że ty jesteś jednym z takich muzykoterapeutów bez dyplomu. Do dziś w mojej pamięci tkwi wspomnienie bożonarodzeniowej imprezy, która wiele, wiele lat temu, z twojej właśnie inicjatywy, miała miejsce w Szkole Języka Polskiego w New Britain. Pamiętam, że w moim odczuciu to była taka integrująca terapia dla uczniów i ich rodziców. My, dorośli dostaliśmy do rąk ŚPIEWNIKI i kolędowaliśmy wraz ze zmieniającymi się na scenie grupami dzieci. To była innowacja w tej szkole, która przyniosła wyjątkowe emocje. 
 - Bardzo dziękuję ci za to wspomnienie. Nie czuję się jednak muzykoterapeutą. To, co wówczas zostało zorganizowane (dzięki wsparciu dyrekcji i grona nauczycieli) było swego rodzaju odwzorowaniem imprezy, którą rok wcześniej dane mi było przeżyć w krakowskiej szkole, gdzie pracowałam. 

A w nawiązaniu do twoich słów o szkolnej, integrującej terapii, to ja byłam chyba pierwszą osobą, która jej się wówczas poddała...Tamto świąteczne śpiewanie,  niemające  - to trzeba jasno zaznaczyć -  nic wspólnego z Lekcjami Śpiewania, miało miejsce zaledwie 5 miesięcy po tym, jak zamieszkałam w USA, a więc w trudnym dla mnie czasie (chwila milczenia). Nigdy tego nie ukrywam, że nie marzyłam o życiu w USA. Wręcz odwrotnie, kilka lat, i ze wszystkich sił, broniłam się przed przyjazdem tutaj. Kiedy więc pod wpływem różnych czynników znalazłam się w New Britain,  niemal od razu, co ciekawe - za sprawą ogłoszenia w gazecie Polski Express  (śmiech) -  znalazłam zatrudnienie w tej szkole.  Dziś, z pełną świadomością mogę powiedzieć, że praca z polonijnymi dziećmi była lekiem "na całe zło". Wytrąciła mnie z błędnych kół i ocaliła mnie bezwarunkowo. A dzięki wspomnianej przez Ciebie bożonarodzeniowej imprezie, zobaczyłam światło "w tunelu". To właśnie wtedy rozpoczął się we mnie proces integracji z lokalnym polonijnym środowiskiem. Wcześniej, nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogę tu zostać na dłużej...Przepraszam za ten przydługi wywód, ale czas przedświąteczny sprzyja refleksjom (śmiech).

   - (śmiech) W  ostatniej, 70. Lekcji Śpiewania, zorganizowanej na okoliczność 100 - lecia Niepodległości Polski na Rynku Głównym w Krakowie, uczestniczyło kilkanaście tysięcy ludzi. Obok moich rodziców, biorących udział w tym wydarzeniu, z jednej strony stała grupa młodzieży ze Szczecina, z drugiej - polska rodzina z Niemiec. Ich obecność nie była tam przypadkowa. Przyjechali, by pośpiewać z INNYMI, poczuć tłum i tę niepowtarzalną energię, która się z niego podczas śpiewania  wytrąca. Mało tego, działy się tam -  jak określił to sam Waldemar Domański, inicjator krakowskich lekcji -  najprawdziwsze CUDA.  Ot, jak choćby ten związany z hasłem, które wybrzmiało z tamtejszej sceny: Drodzy Państwo, niestety, zabrakło nam śpiewników (wydrukowano TYLKO 8 tysięcy - przyp. red.). Spróbujmy się zorganizować tak, aby wszyscy mogli śpiewać. I ruszyła machina. Ludzie zaczęli łączyć się w duety, by oddać innym własne śpiewniki, których posiadanie było nierzadko zwieńczeniem ich wcześniejszego, nawet  2 - godzinnego stania w kolejce.

 - Wspaniale, ale to Kraków. A przykłady z naszego podwórka...

 - W mojej pamięci na długo zostaną słowa naszego bohatera spod Monte Cassino,  naczelnego komendanta SWAP w Ameryce - pana Wincentego Knapczyka, który po zakończeniu Drugiej Lekcji pt.:" Radosna Niepodległość" - powiedział: Dawno nie czułem się tak wzruszony. Ja dziś po raz pierwszy od lat młodości głośno śpiewałem. (...) Nie wracajmy jeszcze do domów...Śpiewajmy jeszcze..."  

    - To jeszcze o "ten dreszczyk" poprosimy. Tak dla kontrastu.
 -  Wydarzenie to miało miejsce w Krakowie, podczas mojego tegorocznego urlopu. Był słoneczny, sierpniowy dzień. Robiłam zakupy w Centrum Handlowym "Tomex". Kilkanaście pawilonów, kilka kramów i oczywiście kantor wymiany walut, z którego -  pod wpływem "udanych zakupów" (śmiech) -  musiałam skorzystać. I kiedy właśnie wychodziłam z kantoru, poczułam dziwny niepokój. Kątem oka zobaczyłam bowiem mężczyznę, który dziwnie mi się przygląda. Ruszyłam z miejsca, on za mną. Ponieważ byłam już kiedyś ofiarą bandyckiego rabunku, lęk zaczął paraliżować mi nogi. Mało tego, po tym jak do wspomnianego pana dołączyły jeszcze dwie kobiety, oczami wyobraźni widziałam już tylko najgorsze...
 Kiedy w pewnym momencie miałam wrażenie, że udało mi się ich "zgubić", cała trójka wyrosła jak spod ziemi tuż przede mną. Znieruchomiałam...Mężczyzna raz patrzył na mnie, raz na telefon,  natomiast jedna z pań przemówiła do mnie takimi słowami: "Czy pani Beata od Lekcji Śpiewania?"

   - I do jakiego doszłaś wniosku?
  - Że jestem przede wszystkim Beatą od Lekcji Śpiewania (śmiech). I bardzo mi się to podoba. A skoro tak, to nie pozostaje mi nic innego, jak we własnym imieniu zaprosić Czytelników na tę najbliższą, świąteczną Lekcję.

  Drodzy Państwo! 

Egzystujemy w codziennym zawirowaniu. W kłótniach, oszczerstwach, złośliwościach, zazdrości, zapamiętaniu. Zapatrzeni w siebie, nieprzebaczający, nieustępliwi. 
A przy  tym, wplątani w sensacje z Polski, USA, świata. Mamy oczy pełne obrazów i treści płynących z mediów. Mamy dni wypełnione informacjami o zbrodniach, korupcjach, aferach. Żyjemy częściej obok siebie niż ze sobą... 

Dlatego też SPOTKAJMY SIĘ! POZWÓLMY DZIAŁAĆ  KOLĘDZIE. Naszej WSPÓLNEJ, polskiej.

 Serdecznie  zapraszam! 

Ze względów organizacyjnych, zwracam się też do Państwa z ogromną prośbą o o kupowanie biletów w przedsprzedaży.

  - A ja Tobie dziękuję za tę rozmowę. 
   - Cała przyjemność po mojej stronie. Przeprowadziłam w swoim życiu dziesiątki wywiadów, a tymczasem po raz pierwszy  to mnie postawiono w ogniu pytań. Cieszę się, że pytań na taki właśnie temat.