Cała góra...Everestów

  Z Agnieszką spotykam się w prowadzonej przez nią agencji turystycznej EVEREST LLC, przy 213 Broad Street w New Britain. Parzy dla nas ziołową herbatę i częstuje mnie kromką własnoręcznie upieczonego, pachnącego czosnkiem chleba...Mamy dla siebie tylko chwilę, ale ta w zupełności  wystarcza, aby zrozumieć, że Agnieszka ma swój mały bezpieczny świat, w którym chowa swój artystyczny talent...Jest w niej ogromny apetyt na życie, pasja podróżowania i radość z prowadzenia dwóch internetowych blogów...

Agnieszka Adamska: - (śmiech) Prowokujesz, bierzesz mnie pod włos...Ale poradzę sobie...Wybór tej właśnie nazwy najprościej wytłumaczyć tym, że słowo "Everest" chyba każdemu kojarzy się z podróżami, wyprawami. Poza tym jest to słowo, które łatwo może wypowiedzieć zarówno Polak jak i Amerykanin. Sentencja, którą wypowiedział Tenzing Norgay nie miała więc bezpośredniego wpływu na moją decyzję, choć sam akt powołania do życia mojego Everestu był dla mnie sam w sobie czymś na wzór zdobycia tej wysokiej góry.

Co prawda, z upływem czasu, realia życia nieco zmieniły się na lepsze, ale z kolei obowiązki rodzinne (zostałam żoną, matką) i zawodowe - wypełniały mnie bez reszty... Potem znów przyszły trudy emigracji i trwanie w przeświadczeniu, że co jak co, ale na amerykańskiej ziemi to ja już czasu na wymarzone hobby nie znajdę... Aż w końcu, kilka lat temu, chyba było to po jednej z wizyt w raju dla plastyków, czyli w Michaels Art Store (Berlin), nie oglądając się na nikogo, nie wyszukując sobie kolejnych usprawiedliwień... - mocno postanowiłam wziąć ster w swoje ręce. Uznałam wówczas, że czas zakończyć już okres miotania się między tym, czego chcę, a  tym, co powinnam. Od tamtego momentu maluję na płótnie, drewnie, szkle. Haftuję, tworzę papierowe i ceramiczne wyklejanki. Splatam dekoracyjne wianki, produkuję artystyczną biżuterię itp. Ponadto, najczęściej za pomocą internetu, zgłębiam swoją wiedzę na temat nowych technik plastycznych, a także poznaję ludzi, którzy, podobnie jak ja, amatorsko acz z ogromną fascynacją, tworzą swój własny artystyczny światek.

- Jak zareagowali na ten "twój światek"  twoi najbliżsi, mąż i dorosły już syn? I pytam nie tylko o ich reakcję na obudzenie się w tobie pasji,  ale także o to, jak przyjęli fakt, że wasz wspólny dom stał się niemal z dnia na dzień pracownią artystyczną i galerią sztuki...

- Z dumą wyznam, że - ku mojej ogromnej radości - dzielnie mnie wspierają i są absolutnie tolerancyjni. Pomagają mi przy oprawianiu prac, "dziurawieniu" ścian (śmiech),  w przygotowywaniu warsztatu do podjęcia kolejnych wyzwań, w "poszukiwaniach" i "tworzeniu" miejsc na kolejne moje dzieła. Bywa, że pomagają także w porządkowaniu mojego miejsca pracy. Przyznam, że sama jestem zdumiona ich zaangażowaniem. Ale przecież to MOI chłopcy!

- Czy kiedy tworzysz, są obok?
- Oczywiście. I to mi dodaje skrzydeł. Chyba wszyscy polubiliśmy tę atmosferę INNEGO wspólnego bycia, często w ciszy, bez słów. Kiedy nad czymś pracuję, barykaduję się jedynie przed doniesieniami ze świata, które płyną z mediów. Wyłączam wszystkie środki masowego przekazu, żeby pobyć w stanie błogiej niewiedzy. Jestem wtedy szczęśliwa jak dziecko.  

- Myślę, że wielkim wyzwaniem i jednocześnie spełnieniem mojego większego artystycznego marzenia był proces tworzenia wielobarwnego obrazu, który już w zamyśle nosił tytuł: "Jan Paweł II dla MAMY". Wykonałam go techniką haftu krzyżykowego, którego tajniki poznałam zaledwie kilka tygodni wcześniej. To miał być prezent na Dzień Matki...Prezent przypominający dawne czasy, kiedy to przybiegałam do mamy z własnoręcznie zrobioną laurką....Wykonywałam ten haft nieśpiesznie, sycąc się radością tworzenia. Niemal przy każdym z haftowanych krzyżyków (a było ich ponad 16. tysięcy!), rodził się w mojej pamięci kolejny ciepły obraz z rodzinnego domu...Do dziś czuję wzruszenie, które mi wówczas towarzyszyło...

 - Nie, nie! To jest już zupełnie inna historia, inny Everest (śmiech) mojego życia. Mam bowiem jeszcze jedną wielką pasję. Zdarza mi się często wsiąść do samochodu lub pociągu (nie zawsze byle jakiego), zabrać bliskich, ciekawość, bagaż,  i ...podróżować. Zostawiam wtedy za sobą rutynę i to, co znane. Wyruszam na spotkanie z innymi miejscami, ludźmi, smakami i zapachami. A potem, już po powrocie, na tej właśnie stronie snuję opowieści o miejscach, które odwiedziłam i które polecam do zwiedzania. Skupiam się głównie na poznawaniu najbliższych terenów. 

Korzystając z okazji, zapraszam więc także na eksplorowanie moich blogów czytelników Polskiego Expressu. Może to, co tam stworzyłam, i im się przyda...